bu entryi açana helal olsun, çiçek bahçesine çevireceğim şimdi

boğaziçinde starbucks işgali devam ederken sevdiğim kadının yok olması (yani ortamdan ayrılması) bende de yok olma isteği yaratıyor, manzaraya diz çöküp düşünüyorum şimdi..

tacizci miyim? insanlar beni sevmeyecek mi? bunun bir önemi, kıymeti var mı? harbiden düşünüyorum

kendi hayatımı yaşıyorum şu sıralar, insanları pek takmıyorum

sevdiğim kadın var, ben yolumda gidiyorum