vaktin birinde "zarif kardeşim benim" demişim. sonra araya birsürü, birsürü başka vakit girmiş. insan, zaman karşısında cidden aciz olabiliyor.
bilmiyorum be, canım pisinge, zaman çok çabuk geçiyor.

dibine kadar konformistliğimizden olsa gerek, ayırdında olduğumuz çok şeyi de es geçiyoruz:
- hâlâ sabah-akşam çalışıyoruz iki kuruş için,
- hâlâ "e ararım/yazarım bir ara" dediğimiz insanları erteliyoruz,
- hâlâ o ceketi sırtımıza atıp gidemiyoruz,
- hâlâ yollarda yitip gitmiyoruz.

gitsek, oysa, sanki her şey düzelecek.
düzelir mi sence?


bak, amed'de yaza nazire yapan bir gece var. ne güzel esiyor efil efil bu rüzgâr! benim saçlarım rüzgârda uçuşmaz. sen olsan burada, senin saçların uçuşurdu oysa; ne güzel. saçlarını uçuşturan rüzgârı da severdim.


bilmiyorum be, canım pisinge, insan bazen görmediklerini de özlüyor.


türküden-mektubunu aldım.

vakitlerin birinde de yaşar miraç bir şiir yazmış -illa ki bilirsin. "lacivert bir ülke"den bahsetmiş. bizim lacivert ülkemiz neresidir sence?