kendisi dışındaki herşeyi ve herkesi bir kalıba sokmaya, ayar vermeye, tanımlamaya çalışan bir inanç sisteminin, sıra kendisini eleştirmeye gelince birdenbire kutsallık zırhına bürünerek hemen saygı'dan bahsetmesi ve her eleştiriyi bu kisve altında boğmaya çalışması enteresan bir tezattir.
tabi birde bu tahammülsüzlüğün yeniden üretilmesine, farkinda olmadan teşne, gönüllü yaverler vardır.. ki bu duruma psikolojide öğrenilmiş çaresizlik diyoruz..
son olarak, hiç kimse ve hiç bir şey eleştirilmez değildir..
aksi, akıl tutulmasına yol açar..