hakkında entry girmeyi unuttuğum için kendimi şu an ayıpladığım film.
aşk her haliyle; tatlısıyla, acısıyla, platoniğiyle, eskisiyle, yenisiyle her yerde aslında. herkesin yaşadığı bir aşk deneyimi var ve hepsi kendine özgü, hepsi birbirinden güzel. film bunu anlatıyor.
2014 sevgililer gününde izledim ilk defa. hassas bir dönemimdi belki o yüzden, film boyunca düzenli aralıklarla ağladım. "to me, you are perfect" geldi sonra, bana yapılmışçasına ağladım. film bitti credits falan geldi ekrana yaşlı gözlerle takıldım. sonra da banyoya koşup hönküre hönküre ağladım. bu sebeple ağlama rekoruma ev sahipliği yapan filmdir demeyi de unutmuyorum. kaç kere daha izledim bilmiyorum ama her seferinde ilk izlediğim duygu yoğunluğuna girmesem de baya duygulandığım kesin. şarapla bi de hiç hoş olmuyor.*