bagcilar’in tozlu insaatlari ve kalitesiz gocmen mahalleleri de istanbul’dur, taksim’in “yeni sanat” kokan oymalari da. bukalemunun renkleri bile hayatta kalmak icindir, guzellik icin degil.
.
dunyanin belleginden silip atilamayacak sehirlerden biridir; bizantiyum’dur, konstantiniyye’dir, tsarigrad’tir, bolis’tir ve hatta mikligarður’dur.

morrissey baba bile şarkı yapmış istanbul diye ezanlı mezanlı şekilli şukullu, boru mu?!

şu an yaşadığım osmaniye yerine güzel ilçesi bakırköy osmaniye de olmak için neler vermezdim diye düşündüğüm aşşşşşırı özlediğim yer... evim... memleketim

aşkım. hem korkutucu, hem her an her şeyini kaybedebileceğin hem de bağlı kalabildiğin şey başka ne olabilir?

malumunuz tinder sars cov2 sebebiyle konum değiştirmeyi ücretsiz yaptı. şöyle bir bakayım dedim de herhalde istanbul'a spor yapmayan gay almıyorlar. 20 kişiden 19u spor yapıyor. ayıptır yahu çıtayı bu kadar yükseltmek...

virüs salgını nedeniyle birkaç ilçesi hariç, sessizliğine gömülmüş güzel şehir.

şuan sel, kış kıyamet hortum götüren şehir. cam açmaya korkuyorum, göt kesiyor.

şairler, yazarlar şehri. istanbul, moda, gezi, seyahat, etkinlik, konserlerin merkezi.

hayaller ve korkular

hisarüstü bebeğim özlendin :/

içinden boğazı çıkar, geriye hiç bir şeyi kalmaz.

evden çıkamadığım evde çalıştığım korona virüsten dolayı sıkıştığım hayatım korona bittikten sonra taksimde ıslak gömüp ardından karaköyde tatlı kadıköy ayıya geçip bira içeceğim böyle bir döngü içerisinde bir günümü mutluluktan ölmüşçesine yaşayacağım çok özledim istanbulda gezmelerimi o da olacak

dışardan gezip görüldüğünde içinde yaşamak için can atılan, ama yerleşip orda yaşamaya başlayınca o büyüsünü kaybeden ve bu kararını insanın kendisine sorgulatan şehir…

dev bir kuşağın göğünü renklendirdiği şehir

yeni geldiğim ve bayağı yalnızlık hissettiğim şehir. karışık durumlardayız hocam

kalabaliktir, yorucudur, pahalidir. bir de bu kalabaligin icinde yalniz olmak daha da zordur. bende sorun olmadigina eminim ama insani surekli degisen cevreden dolayi ve tuketimin ( arkadaslik, dostluk, yemek icmek her sey dahil) cok hizli bir sehir oldugu icin yalniz kaldigima eminim. zira insanlar nerede cikari var annesini babasini bile satabilecek konumda ve cok benciller. keske istanbul karsima empati kurabilen, ince dusunen, oturup sohbet ettigimiz zaman keyif aldigim, gozlerine bakmaya doyamayacagim, sarildigim zaman mutlu hissedecegim ve zor olan hayati daha da zorlastirmayan, konustugumuz zaman sorunlarimizi cozebildigimiz birini cikarsa.

mayıs ayından beri antep'teyim. hiç özlemedim ya. acaba ben istanbul'u sevmiyor muyum artık. yakında mecbur dönücem ama şu an keyfim çok yerinde keşke dönmek zorunda kalmasam.

çekip gitmek istediğim şehir, bir yandan da terk edemediğim şehir. çok şey aldı, bir o kadar da verdi. ömrüm bu şehrin topraklarında direnerek geçti, direnişimin en büyük öznesi belki kendimdim lakin öteki türlüde kaybolurdum bu şehrin karanlığında. her semtinde acı dolu, mutluluk dolu anılarım var. terk edemiyorum, ama bir gün istanbula da veda edeceğim.