söz konusu yalnızlık olunca eşcinseller sürekli dış etkenleri suçlama eğilimi gösteriyor. *

eşcinsellerin bu konudaki argümanlarını şöyle sıralayayım:
-heteroseksüel ilişki gibi uzun soluklu bir ilişki yaşama şansımız yok çünkü evlilik bağıyla bağlanamıyoruz.
-heteroseksüel ilişki gibi uzun soluklu bir ilişki yaşama şansımız yok çünkü aile toplum iş gibi etkenler eninde sonunda buna bir son verecek.
-eşcinseller tek gecelik ilişki arayan bireyler oldukları için sonuna kadar senle beraber olabilecek birini bulma ihtimali sıfıra yakın.
-erkekler çok eşli bir yaradılışa sahip olduğu için 2 erkeğin uzun süre tek eşliliği sürdürmesi zor.
...

vesaire liste böyle uzar gider, ama bu listeye asla müdahil etmediğimiz yegane şey var. o da kendimiz.

tanıdığım nerdeyse bütün gaylerden "yalnız ölmek istemiyorum" hikayesi dinlemişimdir. en çok da garibime giden budur hatta. bu kadar çok ömür boyu sürecek ilişki arayan bir topluluk nasıl oluyor da ilişkilerini bu kadar hızlı tüketmeyi başarabilir? çünkü bütün bunların hepsi geyik! ne yardan vazgeçebiliyoruz ne de serden. sikiş çok tatlı geliyor, ondan vazgeçmek istemiyoruz ama öte yandan da korkuyoruz orta yaşlardan itibaren yorulacağız, beğenilmeyeceğiz ve yalnız öleceğiz diye. sonra da kader utansın edebiyatı yapıyoruz. ha tabi bir de şöyle bir şey var: herkes beyaz atlı prensini bekliyor, süper yakışıklı, süper seksi, süper zeki, süper başarılı, süper eğlenceli kısaca süper bir adam gelecek ve onu çekip bu leş hayattan kurtaracak. * o adam gelmdeiği için de çamura yatıp kaderime tüküreyim edebiyatı yapıyoruz. ben kendi adıma en azından drama yapmamayı ve hayatımda yanlış giden şeyler için kendimi suçlamayı öğrendim. **