bu aralar hep bunun üzerinde düşünüp duruyorum.
yaşadığım iyi - kötü her şeyi neredeyse bunun üstüne yoruyorum. haklı olduğum zamanlar da oluyor, haksız olduğum zamanlarda.
inanmayacaksınız ama çevrem hep homofobik insanlarla, cahil insanlarla dolu. sesimin ince olması, zayıf olmam, boyumun kısa olması vs. gibi şeyler de bile hep dalga geçtiler. bütün bunları, eşcinselliğin bana verdiği özgüven eksikliğinden dolayı yadırgadım. telefonda konuşurken hep sesimi kalınlaştırmaya çalıştım, izlemediğim dizileri izledim diye söyledim. biliyorum hataydı ama insanların yüzüme '' eşcinsel, ibne '' gibi sıfatlar yapıştırmasından korktum.
ama unutmamak gerekir ki korkulan her şey insanın başına geliyor.
en yakınım dediğim insanlar bile yeri geldi duymaya tahammül edemediğim laflar söyledi bana. geçen sene hoşlandığım çocuğu en yakın arkadaşıma anlatırken ki çaresizliğimi görseydiniz ağlardınız halime. '' ya hoşlanıyorum ama gay değilim. internette okudum, vücudumuz birkaç tane hormonu aynı anda salgılayınca bir ayıya bile aşık olabiliyormuşuz. '' diye bir de bilimsel açıklama yaptım.
hep saklandım, saklandım, saklandım. hep sakladım, sakladım, sakladım...
ama her şeyin bir sonu olduğunu unutmamak gerek. 19 yaşıma kadar sakladığım her şey birer birer vücudumu bir tümör gibi ele geçiriyor ve özgürlüğünü ilan etmek istiyor.
'' söyle artık, yeter! söyle artık, yeter! ''
psikolojik destek almak istediğimi söyledim aileme. '' üniversite tercihlerinden dolayı '' gibi basit bir seçenek zannedip üstünü örttüler. yalnız kaldığım her vakit beni daha da ölüme sürüklüyor.
yalan söylemek istemiyorum ama şu ana kadar eşcinselliğin hiçbir iyi yanını görmedim.