sevgilim sabahın erkenini seviyor.
ben geceyi ve esmerliğini onun.
o dorukları seviyor, korkuyor bundan.
ben rüzgarla buluşan tepeyi, tuhaflığı.
ona bir yeşil gülümsüyor,
ben, hayatı delice sevdiysem nasıl,
diyorum, seni de öyle.
o kendi boşluğunda oyalanan günlerde
canı sıkılan bir çocuk gibi uyuyor,
ben göğe bakıyorum geceden.
kendi çukurunu bulmuş gibiyim
diyorum, yanında,
o sabahları eğilip öpüyor denizi.

çıplağın çığlağımda, rüzgarın dağımda olsun,
esmerliğin gecemde, öyle kal.
''bulutlara bak, gidiyorlar, hızla'' diyorsun,
yağmur bir yalıyor yüzümü, bir
duruyor. sabahları eğilip yüzüme
öpüşün geçiyor bir,
bir duruyor aklım.

su ve rüzgar, dağ ve doruk,
sonsuz hepsi,
oysa camdaki sardunya gibi üşür
bana biçtiğin ömür,
ölüm geliyor aklıma bir,
bir, çıplağın çıplağımda.

rüzgarın dağımda olsun, esmerliğin gecemde
öyle kal, sana sonsuz sarıldığımda.

(bkz: aşk)

*ben bu şiiri öyle sevmişim ki
önce bir kısmını yazdım kitaptan baka baka.
sonra ''orası da güzel ama şurası da'' derken tamamını. *