bu hissin tanımını kelimelere dökmek bir roman yazmaya benzer. kişileri çıkarmak, kurguyu oluşturmak ve hikayeyi yazmak. hiç kimseyi sevmemek, asla onu sevdiğiniz kadar başkasını sevememek, asla ona dokunduğunuz anda ki heyecanı başkasına dokunduğunuzda bulamamanız, onu asla unutamayacak olmanız, panik içerisinde yalnızlığınızı sorgulamak, neden sorusunu sorarken kendinizden bile kaçmanız. bu his bir süre sonra o kadar yer ederki durum normaliniz haline gelir, ruhunuz sıkışıp kaldığı zamanda özgürlüğü keşfeder adeta, o güne kadar tatmadığı, yaşamadığı sevinci yaşar. aslında var olan yalnızlığın alışılmış yüzüdür. sevememe duygusunun soğukluğu sizi uyuşturmuştur artık. farkında olmadan gerçekleşiverir içinizde kalan ve asla sönmeyen kıvılcımdan alır enerjisini artık zaman durduğu için enejiye ihtiyaçta yoktur aslında ama ruhunuz bir gün serbest kalabilmeyi bile umut edemiyorsa artık, düşünceler kıvılcımın üzerine su fışkırtıyorsa, enerjisiz kalmasını istiyorsa birşeyler boş verin gitsin.