ben ölmeden önce... neden görmez insanlar beni? neden duymazlar? neden anlam yüklemezler varlığıma da, beni onlar için umurlarında olmadığım başka bir insan olarak görürler? bakıp geçtikleri,bakmadan geçtikleri, ya da bakıp görmezden geldikleri insanlardan birisi olmak istemiyorum belki de ne biliyorlar? neden karşılıksız sevemiyorlar beni? illa onların işine mi yaramam gerekiyor? onlara zarar vermeyen birisi olmam bile yetmez mi sadece? onlar için ölmedim diye mi bilmezler adımı, ya da ihtiyaç duymazlar bilmeye, henüz şehit olmadım diye mi bu kaydadeğer görülmemem? tuzum kuru olup yaş olanların tuzunu kurutucam diye, sorumluluk alıp alıp da "aman benim de tuzum ıslanacak " korkusuna yenik düşmediğim için mi bu 3 maymun halleri? siyasetçi olmadığım için mi işe yaramaz görülüyorum yoksa? ben de düşünüyorum, konuşuyorum, bazı işler yapıyorum. işlerine ne kadar yarayıp yaramadığım mı bütün bunların kıstası? peki benimle aynı düşünenler nerde? benimle aynı şeylere değer verenler? onlarda mı ölmemi bekliyor adımı duymak için, beni sevmek için, ellerini omuzumda, desteklerini arkamda görmek için? neden ölünce anlaşılıyor değerim, takdir ediliyor yaptıklarım, toplanıyor artılarım ve eksilerim, hatırlanıyor anılarım ve öğreniliyor adım? bir de ölüler konuşamaz der insanlar ama anladım ki sadece ölünce konuşuyor insanlar, ve duyuluyor yaşarken yaptıkları. bir ses adeta benim hayatım ; kimi zaman fısıltı kimi zaman çığlık olan. ama ben ölmeden öncesi, suyun içinde konuşmaya çalışmak gibi... kaybettikten sonra anlaşılan bir değer olmak çok büyük bir yük benim omuzlarımda, çünkü o kayboluşun beni hapsettiği karanlık, kayboluşumun ardından anlaşılacak değerimin saçtığı ışığın aydınlatamayacağı kadar büyük. yaşarken ışık tutalım istiyorum birbirimize, karanlıkta yaşamak yerine. çok şey istemiyorum aslında, değer görmek istiyorum öldüğüm zamanda göreceğim gibi; ben ölmeden olsun istiyorum sadece bütün bunlar, ben ölmeden önce.