bu hayatta en çok istediğim şeydir. bu babalık duygusu tam benlik öte yandan. memnun etmek için her şeyi yaparım evladımı. nasıl da sever beni. adım gibi eminim. nasıl hayran olur. ama ben onu daha bir çok severim, nasıl da öyle sevimli olabildiğine şaşıra şaşıra severim. bir insan yavrusu nasıl da mini minnacıkken büyüyüp gidiyordur gözlerin önünden. bir de bakmışımdır ihtiyar bir bunağın teki olmuşum ve o bana benziyordur. en kötü ihtimalle anama babama diğer aile efradına benzetirim. tıpkı onun gibi der dururum. kendim gibi. güççük göbenler ortalıkta gezdiğinde yaşayacağım mutluluğu hayal edebiliyorum. ona şimdiden "banane"ci olmaması için nasıl davranmalıyım onu düşünüyorum. sonra efendime söyleyeyim, heidi'yi izletirim, kamo'yu okuturum. bir çok dilde ninni de. hoppala hoppala diye göynünü bulandırırım. e canım sıkıldıysa tepki verseymiş, susmasaymış. ağlamayan bebeğe mama yok. yok kıyamam zaten tutuşturuveririm eline mutlaka bir şeyler. kemirir durur. kitaplarıma kusmaması için okuma odamda onun için ayrı bir yer yaparım. dilim yandı bir kere, yeğenlerimin kusmuk içinde bırakmadığı küttap kalmadı. şu meymenetsiz klavye bile nasibini aldı. ama onun zamanına kadar kesin bu klavye nostalji nesnesi olur. büfede falan saklarım. araba, bebek falan almam. çocuğu eline sert cisim mi verilirmiş. pambık ayılar, bezden bebekler ne güne duruyor. çok isterse düdüklü tencerenin içine koyar, araba sesi çıkartıp evin bir ucundan diğer ucuna korna eşliğinde sürüklerim onu.* ne bileyim işte ayı okuru sokarım yüreğimin içine. sonra kuş olup uçar baba evinden. ben de ardından bakarım. bu dünya ne acımasız. bu hayat ne kalleş. yavrucağım koca insan olup gitti. * *