61 yıl çünkü ismail türüt olmak bunu gerektirir uiiiiyyyyy.

sonsuzluk. çünkü kan içiyorum.

bana 35 gibi geliyor.
tam doruk noktamda telaşla bir yere yetişirken çizim çantam açılıp dağılacak ben sinirler toparlamak için eğilirken biri bana çarpacak dengemi kaybedip kaldırımdan aşağı tam adım atarken arka kapısı üstten açılan araba sahibi hızla kapatacak ve çıkan hart sesiyle araba sahibi merakla etrafa bakarken yerde yuvarlanan başımı gördüğünde şaşkına dönüp donup kalacak

50den sonrasını düşünmüyorum.bir insan 50 yaşından sonra neden yaşar ki ?

iyi bir 75 veriyorum kendime eğer ki depresyonum tamamen mahvetmezse kafamı. yapmak istediğim çok fazla şey var, hırslıyım da.

50 kafi. aa 10 yıl kalmış.

eskiden nedense hep 40-42 yaşında ölecekmiş gibi hissederdim. sonra hayatımın ilk 20 yılını obez geçirdiğim aklıma geldi ve bir 20 yılımı da her yeri sarkan ve aklı gidip-gelen biri olarak geçirmek istemediğimden seksi olduğum ve ortalama bir hayat görüşüne sabit olduğum zaman diliminde, 32'de falan gidersem sorun olmaz diye düşünürek geçirdim.

son 3 yıldır, özellikle de son 1,5 yıldır yoğun biçimde 27'ye kadar dayanmaya çalışıyorum, jimi'siyle janis'iyle,amy'le. zaten ne için yaşıyoruz ki? hep bitmek bilmeyen beklentiler, dayatılan düşünceler/duygular... hayatta başarmak istediklerinizi başardıktan sonra 500 yıl yaşamanın çok da gerekli olduğunu düşünmüyorum pek. gel gör ki 27'e bile 3 yaş var sözlük, çok uzak çok...

yolun yarısını bile göremeden 34te gidermişim gibi geliyor. var mı iddasına girecek.
yaşam: 2.80
ölüm: 1.30
*

ben aslında ölüyüm ve bu girileri paralel evrenden yolluyorum ^^

insan hayatının çok kolay harcanabildiği bir ülkede biçilecek ömür mü var

kazık çakıcam ben dünyaya