itiraf 1 : boyumdan büyük bir olaya kalkıştım. mayıs ayında temelleri atıldı ve daha sonra ileri gitti gidebildiği kadar. hayatımdaki ilkeleri onunla yaşadım. her şey yolunda gibi gözüküyordu ama bir fark vardı ben daha onun kadar kaşarlanmamıştım (deyim olarak söylenmiştir kötü bir mana aramayın oğlum hemen. o bu tür olaylara çok alışkındı yani) daha sonra farklı bir başlıkta bahsettiğim gibi haziran ayında hayatımda yaşayabileceğim en korkunç olayı yaşadım ve dünya üzerinde en çok değer verdiğim insanı kaybettim ve o sırada kendime bile ilgi gösteremezken sırf ona ilgi göstermedim sessizce defolup gitti hayatımdan. sonra aradan 2 ay geçti ve ağustos ayında bana sadece bir mesaj attı ve ağzımın suları akarak bende cevap verdim. konu konuyu açtı, hayatımdan sessizce giden bu insan istanbula geldiğini ve bana haber vermediğini, bu süreçte de iki gününü iki tanımadığı insanla geçirdiğini söyledi devamında ise onlarla öpüşmedim bile sadece ihtiyaçlarımı giderdim dedi ben buna rağmen deyim yerindeyse demeyeceğim yerinde yelkenleri suya indirdim. kötü bir psikoloji içinde olduğumu paylaştım onunla. beni çok özlediğini ne olursa olsun hep yanımda olmak isteyeceğini söyledi. benim yelkenlerim çoktan dipteydi. sonra beni ikinci kez bana haber vermeden istanbula geldiğini öğrendim kendisinden ve o gelip sadece 1 gün geçirdiği istanbul seyahatinde de biriyle yattığını söyledi gerisi malum daha fazla konuşmak istemiyorum. güven duymak kolaydır ama kime güven duyacağınızı seçmek o kadar zor ve karmaşık ki.


itiraf 2 : galiba güven duyacağım kişiyi buldum ben hatta her şeyimi bırakabilecek kadar.