ortaokul-lise döneminin en siktiriboktan dönemlerinde, ağzımdan çıkacak diye en ödümün patladığı kelimeydi bu ay. zira ay demek kızların diyeceği birşeydi, erkek adam ay demezdi. bazen ay lafı yanlışlıkla çıkıyordu ağzımdan, hemen geçiştiriyordum, öksürüyordum falan. daha sonra daha dahiyane bir fikir bulmuştum, ay ingilizce "i" (ben) demek ya, ağzımdan ay çıkarsa, devamını ingilizce getiriyordum, sözümona çok zekiyim. keşke ingiliz olsaydım da ay kelimesi günlük yaşantının temel kelimesi olsaydı da hiç batmasaydı diye naif, çocuksu düşüncelerim vardı. ulan amınakoyim ne zor geçmiş bu amınakoduğumun okul dönemi. allah belasını versin o gittiğim okulun da, oradaki piçlerin de, bu ikiyüzlü toplumun da, benim sıkıntılarımı hiç dinlememiş anne-babamın da... saçmalığa bak, ay demişim, kız olmuşum, ibne olmuşum, bilmemne, bunlardan korkutmuşlar küçücük çocuğu. korku içinde geçti o dönem ansını skym...