bir sakaryalı olarak 17 ağustos 1999 depremini ve sonraki toparlanma sürecini en acıtıcı gerçekliğiyle, çocuk yaşımın hiç hak etmediği travmaları yaşayarak geçirdim... hala gece küçücük bir sese uyanıyor ve aklınıza ilk şey olarak "o an" geliyorsa ömür boyu atlatılabilir gibi bir şey olmadığını anlıyorsunuz... gecesinde severek uyuduğum insanların cesetlerini görmeye uyandım... komşularım, akrabalarım, sınıf arkadaşlarım tırlara dizildi, kireçlendi, gömüldü... belki de duruma göre onlar şanslı olanlardı çünkü geri kalan bir çoğundan bir daha hiç haber bile alınamadı... ağır ve hiçbir çocuğun, hiçbir insanın tecrübe etmesini istemediğim asla unutulmayacak bir geceydi... umarım hiçbir zaman tekrarlanmaz, aynı acılar yeryüzünden sinilip gitmiştir ve bir daha hiç yaşanmaz... vefat edenleri bir kez daha rahmetle anmak isterim...